Ο σχεδιασμός ενδιαφέρεται να απαντήσει στο ζήτημα της τυπολογίας της πολυκατοικίας, μέσω της τριμερούς οργάνωσης καθ’ ύψος (βάση, κορμός, στέψη) και της ιδιαίτερης επεξεργασίας του άνω ορίου της. Η βάση (ισόγειο) και η στέψη (τελευταίος όροφος) σχεδιάζονται σε υποχώρηση τονίζοντας ογκοπλαστικά τον κορμό και δημιουργώντας πολλαπλά βάθη ανάγνωσης του κτηρίου, ενώ οι κεκλιμένες στέγες στην απόληξη «διαταράσσουν» την οριζοντιότητα των υποκείμενων ορόφων.

Στις επιμέρους μονάδες κατοίκησης – διαμερίσματα επιχειρείται ένας συγκροτημένος διαχωρισμός των λειτουργικών τους ενοτήτων (ενότητα διημέρευσης και ενότητα ύπνου – βοηθητικοί χώροι). Επιπλέον, ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην άμεση πρόσβαση όλων των επιμέρους εσωτερικών χώρων σε υπαίθριους χώρους και η μέγιστη αξιοποίηση του φυσικού φωτισμού και αερισμού, μέσω της διαμπερότητας.