Πρόκειται για κατοικία που συγκροτείται στη βάση τριών αρχών: στο άνοιγμα – στροφή των χώρων προς τη νότια πλευρά του οικοπέδου, όπου βρίσκονται δύο ανοιχτοί κοινόχρηστοι χώροι, στη διακριτότητα μεταξύ των όγκων Α’ και Β’ ορόφου και στη διαμπερότητα.

Ο Α’ όροφος, στον οποίο βρίσκονται οι χώροι διημέρευσης, αναπτύσσεται σε όλο το πλάτος του οικοπέδου και υποχωρεί ως προς το δρόμο. Μεγάλα υαλοστάσια «ανοίγουν» τους εσωτερικούς χώρους προς τα έξω, ενώ ταυτόχρονα εξασφαλίζουν διαμπερή φωτισμό και αερισμό.

Ο Β’ όροφος, με τους χώρους ύπνου, υποχωρεί ως προς το πλάτος του οικοπέδου και προεξέχει – σε σχέση με τον υποκείμενο όροφο – προς το δρόμο. Αυτή η διπλή χειρονομία, αφενός στρέφει ολόκληρο τον Β’ όροφο προς το νότο, αφετέρου συγκροτεί ένα σαφώς διακριτό πρίσμα ως προς τον Α’ όροφο.

Ένα επιπλέον στοιχείο άρθρωσης της κατοικίας είναι μια κατακόρυφη, διάτρητη επιφάνεια, η οποία διατρέχει ολόκληρο το κτήριο, και η οποία άλλοτε διαμορφώνει ένα όριο μεταξύ χώρων διαφορετικής χρήσης και άλλοτε διαμορφώνει το όριο μεταξύ ανοιχτού και κλειστού χώρου.